نماز خوان همیشه مورد اعتماد همه است

یک مهندس روسى تعدادى کارگر ایرانى را براى کار استخدام کرده بود. کارگران، بنا به وظیفه شرعى، وقت اذان ظهر که مى شد، براى خواندن نماز دست از کار مى کشیدند.
یک روز مهندس به آنها اخطار مى دهد که اگر هنگام کار، نماز بخوانند، آخر ماه از حقوقشان کسر مى شود. کسانى که ایمان ضعیف و سست داشتند، از ترس کم شدن حقوقشان، نماز را به آخر وقت مى گذاردند، اما عده اى بدون ترس از کم شدن حقوق ،همچنان در اول وقت، نماز ظهر و عصرشان را مى خواندند.
آخر ماه، مهندس به آنها که همچنان نمازشان را ظهر خوانده بودند، بیشتر از حقوق عادى ماهیانه پرداخت مى کند. کسانى که نماز خود را به بعد از کار گذاشته بودند، به مهندس اعتراض مى کنند که چرا حقوق آنها را زیاد داده است. مهندس مى گوید:
اهمیت دادن آنها به نماز و صرف نظر کردن از کسر حقوق، نشانگر آن است که ایمان آنها بیشتر از شماست و این قبیل آدمها هرگز در کار خیانت نمى کنند، همچنانکه به نماز خود خیانت نکردند.


منبع:فروع دین / ص 64 و 65.

تهجد امام (ره)

یکی از نزدیکان امام می‌گوید:

امام در بیماری، صحت، زندان، خلاصی، تبعید، حتی بر روی تخت بیمارستان قلب هم نماز شب می‌خواندند. ایشان در قم بیمار شدند و به دستور اطبا به تهران منتقل شدند، هنگام انتقال هوا سرد بود، برف می‌بارید و جاده‌ها یخبندان بود؛ امام چند ساعت در آمبولانس بودند و پس از انتقال به بیمارستان قلب، باز نماز شب خواندند. شبی که از پاریس به سوی تهران می‌آمدند در طبقه بالای هواپیما نماز شب می‌خواندند. آثار اشک بر گونه‌های مبارک امام، حکایت از شب‌زنده‌داری و گریه‌های نیمه شب وی دارد.
فرزند امام خمینی می‌گوید: شبی که از پاریس عازم ایران بودیم، امام در هواپیما برای نماز شب برخاستند و چنان می‌گریستند که خدمه ارفرانس تعجب کرده بودند.
روزی که از نجف عازم کویت شدیم حدود ساعت چهار صبح حرکت کردیم، درست بعد از اذان صبح، و بعد از آن همه گرفتاری‌ها حدود ساعت دوازده، سرانجام امام در هتل بصره استراحت کردند. دو ساعت نخوابیده بودند که ساعتشان زنگ زد و بیدار شدند و نماز شب خواندند.
شهید محراب مرحوم صدوقی می‌گوید:
ما مسافرت‌هایی با امام رفته‌ایم. در مسافرت مشهد اخلاق پدرانه‌ای با ما داشتند. وقتی از ارض اقدس بر می‌گشتیم، در بین راه روس‌ها برای بازرسی جلوی ماشین ما را گرفتند (در آن زمان قسمت‌هایی از ایران زیر نظر دولت‌های شوروی و آمریکا و انگلستان بود) همگی پیاده شدیم و چون امام از اول تکلیف، مراقب نماز شب بودند بعد از پیاده شدن خواستند که نماز شب بخوانند. آنجا بیابان بود و آبی وجود نداشت. یک وقت دیدیم که آبی جاری شده است. ایشان آستین بالا زد و وضو گرفت. بعداً هنگامی که ایشان نمازش تمام شد نفهمیدیم آب بود یا نبود. به هر حال ما در آن سفر چنین کرامتی از ایشان دیدیم.

(فرازهایی از ابعاد روحی، اخلاقی و عرفانی امام خمینی، ص 20.)

عنایت امام زمان عج به نمازگزاران عاشق

ملا زین العابدین سلماسى، شاگرد علامه بحرالعلوم مى گوید:
در خدمت بحر العلوم به حرم مطهر امام حسن عسکرى علیه السلام رفتیم، براى زیارت و نماز. پس از زیارت، چند نفر بودیم که به امامت علامه نماز خواندیم. ایشان پس از تشهد رکعت دوم، کمى ایستاد و به جایى خیره ماند. توقفش از حالت عادى بیشتر شد. پس از تمام شدن نماز، کنجکاو شده بودیم تا بدانیم علت توقف علامه چه بود؛ اما هیچکدام از ما جرات نمى کرد از ایشان علت را سوال کند.
برگشتیم منزل. سر سفره یکى از دوستان به من گفت: شما از سید بپرس. گفتم: شما از من به سید نزدیکترى، خودت بپرس.
آرام صحبت مى کردیم، اما علامه متوجه ما شد و گفت: شما دو نفر درباره چى حرف مى زنید؟ من جرات کردم و گفتم: آقا مى خواهیم بدانیم سر توقف شما در حال نماز چه بود؟ ایشان با آرامش جواب داد: در حال نماز بودیم که حضرت بقیة الله ارواحنا الفداء براى زیارت پدر بزرگوارش وارد حرم شد، من از دیدن چهره نورانى حضرت مبهوت شدم و آن حالت به من دست داد. )( در نمازم خم ابروى تو با یاد آمد حالتى رفت که محراب به فریاد آمد

منبع:نماز، نیاز عاشقان